Rzadki medal upamiętniający odzyskanie przez Polskę Kamieńca Podolskiego, przywróconego Koronie na mocy pokoju w Karłowicach z 1699 roku.
Medal autorstwa nadwornego medaliera Martina Heinricha Omeisa, o charakterze propagandowym. W Katalogu zbiorów Zamku Królewskiego może napotkać taki oto opis: "corona muralis na głowie personifikacji Kamieńca Podolskiego podkreśla zasługi wojenne i osobisty udział władcy w zwycięskiej wojnie z Turcją. Odzyskanie Podola wraz z twierdzą było zgodne ze zobowiązaniami zawartymi w zaprzysiężonych przez króla pacta conventa".
Pięknie wykonany, spektakularny w prezencji medal o słusznej wadze 1,5 talara. Znakomicie zachowane detale, bez najdrobniejszych wytarć na górnych partiach wysokiego portretu. Tło z medalowym lustrem. Drobne, typowe dla medali ryski na otwartych przestrzeniach, na rewersie punktowe skaleczenie. Całościowo wyśmienity w odbiorze.
Pozycja niezwykle rzadko występująca na rynku aukcyjnym. Efektowany numizmat z lustrem, który znakomicie leży w dłoni.
Awers: ukoronowane popiersie Augusta II w zbroi okrytej płaszczem, z rozpuszczonymi włosami spadającymi spod królewskiej korony, na ramieniu inicjały medaliera MHO
D G FRID AUGUST POLONIARUM REX DUX & ELECT 1699
Rewers: postać kobieca w corona muralis, personifikacja zwycięstwa, trzymająca w lewej ręce tarczę ozdobioną Słońcem, herbem Podola, a w prawą wskazującą na panoramę Kamieńca
GLORIOSE RECUPERATUM D 22 SEPT CAMINIEC IN PODOLIA
Obrzeże: DIVINO ANNVENTE NVMINE EX VOTO NON INIQVO NON INIVISTO FELICITER ET
Średnica 44 mm, waga 43.71 g
Okoliczności i data emisji medalu wydają się oczywiste, jednak Edward Raczyński w swym dziele o polskich medalach pisał: „Autorowie niemieccy, którzy się numizmatyką Augusta II trudnili, nic o nim nie wspominają, domyślać się stąd należy, iż bitym został po śmierci Augusta II, kiedy syn jego starający się o koronę polską, chciał może tym sposobem zalecić się narodowi polskiemu, przypominając mu odzyskanie Kamieńca i Podola za staraniem ojca”. Powołał się także na świadectwo Jana Chrzciciela Albertrandiego, który w rękopisie Opisy medalów królów polskich wraz z wykładem okoliczności, które stały się powodem ich wybicia pisał: „Samo spojrzenie tego medalu kiedym go pierwszy raz widział, utwierdziło mię w tem zdaniu, tak się albowiem nowym zdawał, jakby dopiero był wyszedł spod stempla.”
W artykule Romana Marcinka "Medalierska pamiątka odzyskania Kamieńca Podolskiego" umieszczonego w bazie wiedzy Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie, czytamy: "Sugestia warta krótkiej analizy. Do wykonania awersu użyto tego samego stempla, co przy medalu Omeisa z tego samego roku poświęconemu księciu saskiemu Widukindowi (od niego miała wywodzić się dynastia Wettynów), który w drugiej połowie VIII wieku walczył przeciwko Karolowi Wielkiemu. Medal – wybity w srebrze – ma identyczną średnicę i wagę, a cały nakład rant z napisem: REGES CREANTUR REGIBUS. Istniejącej sztancy awersu użyto więc dwukrotnie. Rewers musiano zamówić. Raczyński podważa inicjatywę Augusta II, ale nie ma racji. Argumentem obalającym jego twierdzenie jest fragment pracy Wilhelma Ernsta Tentzela Saxonia Numismatica oder Medaillen-Cabinet von Gedächtniss-Müntzen, wydanej w Dreźnie w 1705 roku, który znajduje się w tomie III i jest opisem naszego medalu (s. 711). Nie można jednak wykluczyć, że August III zdecydował się na ponowną emisję, robiąc propagandowy użytek z pamięci o odzyskaniu fortecy – największej, jeśli nie jedynej, zasługi ojca.
Tropem, który mógł zdezorientować badacza, jest widoczny na reliefie z panoramą Kamieńca most łączący zamek i miasto. Poważnie zniszczony podczas tureckiego oblężenia w 1672 roku, został wyremontowany po 1685 roku przez okupantów – m.in. obmurowano jego arkady kamieniem (pochodzącym z rozbiórki klasztoru Karmelitów Bosych), tworząc jednolitą ścianę z przepustem dla wody. Dawny kształt powrócił podczas remontu rozpoczętego w roku 1715. Widok Kamieńca wart jest uwagi, gdyż w przeciwieństwie do innych z tego czasu pochodzących widoków twierdzy wiernie oddaje jej położenie i skalę. Mamy więc do czynienia z widokiem sprzed 1685 roku, najstarszym realistycznym obrazem kresowej twierdzy, stanem sprzed tureckich przebudów."
