Bon towarowy Pekao z pierwszej, najrzadszej emisji z datą 1960.
Odmiana z klauzulą na rewersie.
Banknot opatrzony certyfikatem PMG z oceną PMG 64.
Brak EPQ z powodu stempla na rewersie.
Bardzo trudna pozycja do nabycia w stanie bankowym.
W okresie PRL poza banknotami Narodowego Banku Polskiego krążyły również bony towarowe. Upoważniały one do zakupów towarów deficytowych niedostępnych w zwykłych sklepach. Posiadanie bonów dolarowych pozwalało nabywać towary bez konieczności stania w kolejkach. Bony te były druga „lepszą walutą”.
Pod koniec lat 50. XX wieku został opracowany projekt powstania ogólnopolskiej sieci sklepów, w których można było kupować atrakcyjne towary za waluty obce. Gospodarka „Polski Ludowej” potrzebowała walut dewizowych i aby je zatrzymać postanowiono wprowadzić zastępcze środki płatnicze. Były to bony towarowe oparte o dolara amerykańskiego. Osoby, które otrzymywały z zagranicy przelewy pieniężne w obcej walucie nie mogły jej wypłacić w prawdziwych banknotach, a jedynie w formie bonów towarowych. Tymi zastępczymi środkami płatniczymi można było płacić w sklepach Pewex (kupując towary), w Lokum (kupując mieszkanie) lub w Polmocie (kupując samochód). Bony towarowe uprawniały do zakupów towarów deficytowych poza kolejką. Bony Pekao były wydawane również w Narodowym Banku Polskim. Bony towarowe doczekały się trzech emisji – 1960, 1969 i 1979. W każdej z nich najwyższym nominałem było 100 dolarów. Były to druki o prostej dekoracji ornamentalnej ograniczonej do giloszy oraz informacji o nominale. Bony towarowe krążyły w krajowy obiegu, jako druga „lepsza” waluta od 1 stycznia 1960 do 31 grudnia 1990 roku.
