Odmiana "obowiązkowe", która w przypadku nominału dwuzłotowego jest zdecydowanie rzadsza niż wariant z klauzulą "obowiązkowym".
Rzadki w stanie bankowym wariant oznaczony dużą i małą literą alfabetu.
Banknot w slabie PMG z oceną PMG 64. Egzemplarz naturalny.
W 1944 roku ziemie polskie znalazły się w strefie wpływów radzieckich. W 1944 roku, po wyparciu wojsk niemieckich za Wisłę przystąpiono do organizacji nowego systemu pieniężnego. W warunkach trwającej jeszcze wojny powrót z Londynu Banku Polskiego był niemożliwy, a władze komunistyczne nie zgadzały się na utrzymanie działalności Banku Emisyjnego w Polsce. Pod koniec sierpnia powołano Centralną Kasę Skarbową, która emitowała papierowe złote z datą emisji 1944. Kurs złotego zrównano z kursem rubla. W połowie stycznia 1945 roku powstał Narodowy Bank Polski, który przejął obowiązki banku centralnego. Przy wymianie złotych Banku Emisyjnego w Polsce na złote NBP pozwolono wymienić w stosunku 1:1 kwotę 500 złotych na każdą osobę pełnoletnią.
Pieniądze papierowe z pierwszej polskiej powojennej emisji zaprojektowanej i wydrukowanej w drukarni „Goznak” funkcjonują w literaturze przedmiotu pod nazwą tzw. „serii lubelskiej”. O ich emisji i wyglądzie szaty graficznej zadecydowano w Moskwie, gdzie zostały zaprojektowane przez głównego grafika moskiewskiej wytwórni papierów wartościowych – Iwana Iwanowicza Dubasowa.
Pierwsza wprowadzona do obiegu seria zawierała błędną, pod względem gramatycznym, klauzulę prawną. Widniejące na banknotach błędy gramatyczne wynikały z mechanicznego tłumaczenia tekstów z języka rosyjskiego na polski. Sformułowanie to zostało poprawione w drugiej emisji tej serii. Na banknotach „serii lubelskiej” znajdowały się ornamenty graficzne w postaci giloszy i dekoracji floralnej. Na awersie każdego nominału umieszczona została data roczna – 1944. Ich format nie był jednolity i zwiększał się wraz z wartością nominalną. Pierwsze banknoty pojawiły się w obiegu od 26 sierpnia 1944 roku.
