Ekstremalnie rzadki banknot, a zarazem pierwsze i jedyne notowanie oryginalnego wzoru 5 złotówki z 1941 z numeracją zerową.
Wzór, który teoretycznie istnieć powinien, ale nie został dotychczas odkryty, tak jak pozostałe wzory z datą emisji 1941. Niemniej w archiwum naszych aukcji mieliśmy przyjemność gościć już dwa wzory z numeracją zerową, 50 złotych z 1941 A 0000000 (cena sprzedaży 10350 złotych Aukcja V 2020r.), 100 złotych 1941 A8900000/A1234567 (cena sprzedaży 8496 złotych Aukcja VII 2021r.) Wszystkie te banknoty łączy pochodzenie, które uwiarygadnia istnienie tych ekstremalnie rzadkich, jednostkowych wzorów.
Oferowany egzemplarz to naszym zdaniem pierwszy znany i prawidłowy WZÓR 5 złotówki z datą emisji 1941. Numeracja zerowa oraz trzykrotna perforacja WZÓR. Krój litery A oraz cyfr numeratora nie budzi zastrzeżeń i jest podobnie usadowiony na polu banknotu jak na wzorach emisji 1940.
Oryginalność wzoru uwiarygadnia jego pochodzenie. Banknot pochodzi z drobnego archiwalnego znaleziska z Niemiec, wśród których znalazło się kilka wzorów okupacyjnych z roku 1940 i 1941, wśród nich rodzynek z roku z 1941 z numeracją zerową, który stanowi przedmiot niniejszej licytacji.
Nie znane są nam próby sfałszowania wzoru z numeracją zerową.
Na dziś walor ten stanowi prawdziwy UNIKAT, który będzie zdobić najbardziej zaawansowane kolekcje polskich banknotów.
We wrześniu 1939 roku w związku z agresją hitlerowskich Niemiec na Polskę Bank Polski z Rządem i Prezydentem dokonał ewakuacji poza granice II Rzeczypospolitej. Wobec braku zapasu gotówki wkłady na rachunkach żyrowych Banku Polskiego zostały zamrożone. Na skutek tego działania banki prywatne oraz kasy oszczędnościowe nie mogły utrzymać wypłacalności, a ludność straciła dostęp do swoich wkładów pieniężnych przechowywanych na kontach.
Ewakuacja Banku spowodowała dotkliwą lukę w polskim aparacie gospodarczym. W związku z tym, już w październiku 1939 roku, sfery gospodarcze zaczęły się domagać utworzenia innej instytucji emisyjnej, która przejęłaby obowiązki Banku Polskiego.
Gdy w listopadzie 1939 roku odbyły się pierwsze rozmowy przedstawicieli polskich sfer gospodarczych z władzami okupacyjnymi w sprawie powstania nowej instytucji emisyjnej, Feliks Młynarski wystosował postulat by wygląd szaty graficznej nowych pieniędzy papierowych był podobny do międzywojennych złotych oraz by zostały tam umieszczone napisy tylko w języku polskim. Młynarski postulował również, by w nazwie instytucji emisyjnej znalazło się sformułowanie „w Polsce”.
Po agresji III Rzeszy na Związek Radziecki Niemcy powiększyli Generalne Gubernatorstwo. Wówczas do obiegu weszła druga seria pieniędzy papierowych z datą emisji 1 sierpnia 1941 roku. W ten sposób została symbolicznie upamiętniona data włączenia Galicji do Generalnego Gubernatorstwa. Spośród pięciu nominałów, zmiany szaty graficznej dotknęły tylko dwa najwyższe. Ostatnim banknotem, jaki został wyemitowany przez Bank Emisyjny w Polsce było 100 złotych emisji 1 sierpnia 1941 roku. Były plany emisji nominału 1000 złotych jednak nie doszły one do realizacji w związku z przebiegiem działań wojennych.
