Bardzo ciekawa stalorytnicza odbitka druku głównego awersu słynnego fałszerstwa londyńskiego 500 złotych z roku 1940.
Po zaprzestaniu działań wojennych w okupowanej Polsce niemal natychmiast działać zaczął ruch oporu. Była to nie tylko walka zbrojna, ale także szkodzenie okupantowi poprzez wprowadzenie do obiegu fałszywych banknotów i zaburzania prawidłowego obiegu pieniężnego. Powstała do tego celu oddzielna jednostka, istniejąca pod kryptonimem PWB-17 (Podziemna Wytwórnia Banknotów). Tajne drukarnie otrzymywały od PWB-17 wszystkie potrzebne składniki do produkcji fałszywych banknotów i dokumentów. Z obawy przed wykryciem, materiały do produkcji falsyfikatów przekazano do Wielkiej Brytanii, a drukiem zajęła się firma Thomas de la Rue and Co.
Oferowane 500 złotych 1940 roku jest przykładem próby fałszerstwa "londyńskiego". Jest to próbna odbitka stalorytnicza głównego druku awersu. Rewers czysty. Wykonana na papierze bez znaków wodnych.
Kolor szaro-niebieski. Wymiar 23 cm x 15.3 cm
Banknot opatrzony certyfikatem PMG z oceną PMG 67 EPQ.
Jedyny egzemplarzy, który otrzymał tak wysoką ocenę w rejestrze PMG. Naturalny.
Bardzo ciekawy walor, rzucający światło na historią związaną z powstaniem najbardziej poszukiwanego fałszerstwa banknotu wydanego na terenach okupowanej Polski!
We wrześniu 1939 roku w związku z agresją hitlerowskich Niemiec na Polskę Bank Polski z Rządem i Prezydentem dokonał ewakuacji poza granice II Rzeczypospolitej. Wobec braku zapasu gotówki wkłady na rachunkach żyrowych Banku Polskiego zostały zamrożone. Na skutek tego działania banki prywatne oraz kasy oszczędnościowe nie mogły utrzymać wypłacalności, a ludność straciła dostęp do swoich wkładów pieniężnych przechowywanych na kontach.
Ewakuacja Banku spowodowała dotkliwą lukę w polskim aparacie gospodarczym. W związku z tym, już w październiku 1939 roku, sfery gospodarcze zaczęły się domagać utworzenia innej instytucji emisyjnej, która przejęłaby obowiązki Banku Polskiego.
Gdy w listopadzie 1939 roku odbyły się pierwsze rozmowy przedstawicieli polskich sfer gospodarczych z władzami okupacyjnymi w sprawie powstania nowej instytucji emisyjnej, Feliks Młynarski wystosował postulat by wygląd szaty graficznej nowych pieniędzy papierowych był podobny do międzywojennych złotych oraz by zostały tam umieszczone napisy tylko w języku polskim. Młynarski postulował również, by w nazwie instytucji emisyjnej znalazło się sformułowanie „w Polsce”.
Autorem wyglądu banknotów Banku Emisyjnego w Polsce był Leonard Sowiński, który przetworzył szatę graficzną przedwojennych złotych. Przyspieszyło to prace projektowe i dzięki temu były one gotowe już w grudniu 1939 roku. W niektórych przypadkach okupacyjnych złotych zmiany w szacie graficznej były niewielkie, a w innych daleko posunięte. Jedynie nominał 500 złotych nie miał pierwowzoru. Tworząc projekty nowych banknotów Leonard Sowiński usunął symbole narodowe w postaci Orła Białego oraz portretów większości bohaterów narodowych.
Przygotowując banknoty Banku Emisyjnego w Polsce zrezygnowano z ich druku na papierze banknotowym zabezpieczonym miejscowym znakiem wodnym. W przypadku pierwszej emisji, jedynie najwyższy nominał ma takie zabezpieczenie.
