Wzór oznaczony serią B, dwukrotnie perforowany ukośnie.
Banknot złamany przez pole zadrukowane.
Egzemplarz naturalny.
Banknoty o nominałach od 10 000 do 10 000 000 marek polskich obrazują tempo polskiej inflacji pierwszej połowy lat 20. XX wieku. Do połowy 1922 roku najwyższym nominałem było 5000 marek polskich. W połowie września do obiegu wprowadzono 10 000 marek polskich. Na początku 1923 roku Polska Krajowa Kasa Pożyczkowa wyemitowała 50 000 marek polskich. Pod koniec sierpnia do obiegu wprowadzono 250 000 marek polskich, w październiku 500 000 marek polskich, listopadzie na rynek wpuszczono banknoty jednomilionowe, a miesiąc później dziesięciomilionowe. Jednocześnie na wartości traciły banknoty o niskich nominałach. W latach 1923–1924 najniższym nominałem jaki był w obiegu było 50 000 marek polskich.
Banknoty czasu inflacji w Polsce projektowali zespołowo pracownicy etatowi Państwowych Zakładów Graficznych. Nominały te cechuje zubożenie szaty graficznej i ograniczenie się do warstwy napisowej. Są to banknoty dwubarwne z widocznym rozgraniczeniem koloru. Na większości nominałów ozdobniki stanowią giloszowe ornamenty oraz dekoracja floralna.
