Rzadsza odmiana z datą 1752 na rewersie, z pustym polem pod tarczą herbową na rewersie oraz końcówką legendy awersu POL·.
Moneta pochodząca z kolekcji Dariusza Marzęty wraz z załączoną kopertką ze zbioru.
Pozycja ilustrowana w Wirtualnym Muzeum Polskiego Szeląga (WMPS).
Przez szesnaście początkowych lat swego panowania August III Sas w zasadzie nie prowadził żadnej polityki menniczej. Dopiero w roku 1749 została podjęta decyzja o uruchomieniu produkcji miedzianych szelągów i groszy. Zadanie to realizowały trzy mennice: w Dreźnie, Gruntalu i Gubinie. Z kolei w roku 1752 w Lipsku rozpoczęła się produkcja monet złotych (augustdory i dukaty oraz ich frakcje i wielokrotności), a także srebrnych (talary, półtalary, dwuzłotówki, tymfy, orty, szóstaki, trojaki i półtoraki). Z formalnego punktu widzenia puszczenie w ruch mennic emitujących monety polskie było nielegalne. Nie wyraził bowiem na to zgody polski sejm. To samo można powiedzieć o działalności mennic miejskich w Prusach Królewskich. Gdańsk, Toruń i Elbląg rozpoczęły produkcję menniczą bez pytania o zgodę podskarbiego Karola Sedlnickiego.
Emisje miedzianych szelągów koronnych Augusta III Sasa (podobnie jak i innych polskich nominałów) były nielegalne. Nie wyraził bowiem na nie zgody polski sejm. Mimo to, były one bite w dużych ilościach w trzech mennicach: drezdeńskiej (1749 i 1750 – znacznie rzadszy rocznik), gruntalskiej (1751-1755) i gubińskiej (1751-1755). Na awersie szelągów koronnych zostało ukazane popiersie monarchy oraz napis w otoku. Na rewersie – pięciodzielna tarcza z nałożoną zamkniętą koroną oraz napis. Na części odmian szelągów pochodzących z mennicy gubińskiej, pod herbami zostały umieszczone litery będące oznaczeniami zespołów mincerzy odpowiedzialnych za produkcję danej partii szelągów. Inne znaczenie posiadają litery „H” (inicjał Ernsta Hartela, kierownika mennicy gubińskiej w latach 1754-1756) oraz „S” (inicjał Francisco von Steina, kierownika mennicy gubińskiej w latach 1751-1753). Szelągi miejskie Augusta III Sasa pochodziły z mennic gdańskiej (1753, 1754, 1757, 1760, 1761, 1763), toruńskiej (1760, 1761, 1763) i elbląskiej (1760, 1761, 1763). Na awersie szelągów miejskich był umieszczany ukoronowany monogram królewski oraz po bokach data. Na rewersie napis w trzech wierszach i herb miasta. Inicjały kierowników mennic umieszczano albo po bokach herbu, albo u dołu na awersie (znacznie rzadziej). Na części odmian w ogóle nie umieszczano inicjałów kierowników. W okresie panowania Augusta III Sasa popularne wśród kolekcjonerów stało się zamawianie odbitek zwykłych obiegowych szelągów w złocie i srebrze. Znane są odbitki w szlachetnych metalach zarówno szelągów miejskich, jak i koronnych (należące do wielkich rzadkości numizmatycznych).
