Odmiana z szerokim monogramem.
Jedyny rocznik szelągów gdańskich z inicjałami F.L. Stubera.
Moneta pochodząca z kolekcji Dariusza Marzęty wraz z załączoną kopertką ze zbioru.
Pozycja ilustrowana w Wirtualnym Muzeum Polskiego Szeląga (WMPS).
W ciągu dwóch pierwszych lat panowania Stanisława Augusta działały mennice miejskie w Gdańsku i w Toruniu (1765 i 1766). Miasta te zostały jednak zmuszone do ich zamknięcia. Król zamierzał bowiem wyjść z chaosu monetarnego pozostawionego po czasach saskich i wprowadzić nowy system pieniężny. Jego podstawę miał stanowić dukat niderlandzki oraz talar bity z grzywny kolońskiej (czystego srebra) w liczbie 10 sztuk. Reforma weszła w życie w roku 1766. W obiegu pieniężnym Rzeczypospolitej znalazły się monety piękne i pełnowartościowe: dukaty, talary, złotówki, grosze oraz ich frakcje i wielokrotności. Fakt iż były to monety pełnowartościowe spowodował ich ściąganie z rynku i przetapiane na monety pruskie niższej próby. Z tego powodu dwukrotnie poprawiano system monetarny, m. in. zmieniając stopę menniczą (1787 i 1794). W okresie panowania Stanisława Augusta pracowały dwie mennice państwowe: krakowska i warszawska.
W pierwszych latach panowania Stanisława Augusta szelągi bilonowe były emitowane przez mennice miast pruskich – gdańską (1765 i 1766) oraz toruńską (1765). Po zamknięciu mennic miejskich emitowano już tylko szelągi koronne. Były to monety z czystej miedzi, o średniej wadze 1,299 g. W mennicy warszawskiej szelągi bito w następujących latach: 1766, 1767, 1768, 1776, 1792. Znane są również bardzo rzadkie egzemplarze bez daty. W mennicy krakowskiej szelągi bito jedynie w roku 1768. Emisje krakowskie odróżnia od warszawskich znacznie większy monogram królewski na awersie. Znany jest szeląg gdański z datą 1793, wybity w czystym srebrze. Nie jest to jednak moneta obiegowa lecz okolicznościowa, upamiętniająca pożegnanie Gdańska z Polską (II rozbiór Polski).
