Odmiana ewidentnie ze znakami pod koroną, jednak niedobicie i podwójne bicie awersu uniemożliwia odczytanie tych znaków.
Najprawdopodobniej pod koroną wybite były nawet dwa znaki, jednak nie umiemy ich jednoznacznie zidentyfikować. Na awersie umieszczona została korona typu K7 wg Pawlikowskiego, która widnieje m.in. na półgroszach z literami AS, z samą literą A oraz literami SA (Pawlikowski typy IV-VI).
Menniczej świeżości egzemplarz z obustronnie zachowanym menniczym blaskiem.
Średnica 22 mm, waga 1.56 g
W historii mennictwa Władysława Jagiełły można wyodrębnić cztery segmenty: mennictwo litewskie, koronne, prowincjonalne (ruskie) i miejskie (Poznań i Wschowa). Bite pod koniec XIV wieku denary (pieniądze) Jagiełły jako władcy Litwy są bardzo zróżnicowane, zarówno jeśli chodzi o wagę, jak i rysunek (orzeł, lew, głowa Maryi Panny, smok, tarcza z podwójnym krzyżem, jeździec z włócznią, napisy cyrylicą, napisy łacińskie). Spośród monet koronnych mennica krakowska emitowała srebrne denary, kwartniki małe (czyli ternary) oraz kwartniki duże (czyli półgrosze). Nominały te w ciągu panowania Władysława Jagiełły ulegały dewaluacji. Dla Rusi Halickiej bito w tym okresie kwartniki (zbliżone do standardu polskich półgroszy), spośród których część posiada napis MONETA RVSSIE, część zaś – MONETA LEMBVRG. Czy monety z tej drugiej grupy należałoby zaliczyć również do monet ruskich, czy raczej do miejskich (lwowskich)? Nie zostało to do końca wyjaśnione. Do mennictwa miejskiego Władysława Jagiełły zalicza się emisje denarów Wschowy i Poznania. Te pierwsze były bite na stopę śląską (12 denarów na grosz), te drugie – na stopę krakowską (18 denarów na grosz).