Wyśmienity ponad 200 letni banknot z okresu Insurekcji Kościuszkowskiej. Rzadszy nominał, obecnie już niezwykle rzadko notowany w stanie emisyjnym.
Odmiana oznaczona pierwszą serią.
Banknot opatrzony certyfikatem PMG z oceną PMG 64. Brak EPQ dla nas niezrozumiały.
Uważne spojrzenie na stronę niezadrukowaną daje nam doskonały wgląd z jak fenomenalnie zachowanym egzemplarzem mamy okazję obcować. Pole to nie wykazuje najdrobniejszych zagnieceń, jest idealnie gładkie, bez śladów jakiegokolwiek obiegu. Narożniki również uchowały się w doskonałej kondycji, a krawędzie są naturalnie gładkie, bez jakichkolwiek skaleczeń. Barwa papieru intensywnie wysycona w kolorze liliowym, druk kontrastowy. Sucha pieczęć wybornie zachowana z perfekcyjnym odwzorowaniem liter stempla.
Banknot w stanie pełnej świeżości drukarskiej.
Uwagę zwraca druk ramki okalającej banknot, wyraźnie rozlana w formie względem znanych egzemplarzy.
Okazowy egzemplarz, co potwierdza druga najwyższa nota w rejestrze PMG i wyłącznie jeden egzemplarz oceniony wyżej, który w roku 2020 (!) został sprzedany za niespełna 38.000 złotych z opłatą aukcyjną. Warto dostrzec, że był to egzemplarz oznaczony numerem seryjnym innym o zaledwie ostatnią cyfrę numeratora.
Pierwsze polskie banknoty to pozycje obowiązkowe w każdym zbiorze polskiego pieniądza papierowego, które ze względu na swój wiek szczególnie cieszą gdy uchowały się w tak zachwycającej kondycji. Oferowany egzemplarz po prostu zachwyca i będzie nieustannie zachwycać nowego, dumnego właściciela.
Na ziemiach polskich wprowadzenie do obiegu pieniądza papierowego było związane z wydatkami związanymi z wybuchem Insurekcji Kościuszkowskiej. Jego emitentem została Dyrekcja Biletów Skarbowych powołana przez Radę Najwyższą Narodową. Pod względem wartości bilety skarbowe zrównano z monetą. Zobowiązania wobec Skarbu Państwa można było spłacać maksymalnie w 50% w pieniądzu papierowym, a pozostałą część monetami. Warunek ten spowodował jego negatywny odbiór przez społeczeństwo. W przyszłości wykupienie biletów skarbowych miało być sfinansowane z dóbr narodowych. Za fałszowanie pieniędzy papierowych przewidywano karę śmierci oraz konfiskatę całego majątku sprawcy. 29 września 1794 roku w celu wzmocnienia zaufania do biletów skarbowych Rada Najwyższa Narodowa zezwoliła na regulowanie całej kwoty w papierowych groszach i złotych. W związku z niepowodzeniami powstania malało zaufanie społeczne do pieniądza papierowego. Ludność wolała przyjmować w rozliczeniach pieniądz kruszcowy. Zasięg emisji pierwszych polskich pieniędzy papierowych był niewielki – na szeroką skalę zostały wprowadzone jedynie w Warszawie. Po zdobyciu stolicy 6 listopada 1794 roku w rękach ludności pozostały bilety wszystkich nominałów na łączną kwotę 7,8 miliona złotych polskich.
8 czerwca 1794 roku Rada Najwyższa Narodowa uchwaliła powołanie instytucji emisyjnej – Dyrekcji Biletów Skarbowych oraz wprowadzenie biletów skarbowych o nominałach: 5, 10, 25, 50, 100, 500 i 1000 złotych polskich. Bilety skarbowe z datą emisji 8 czerwca 1794 roku są do siebie bardzo podobne. Są to jednostronne druki w formie stojącego prostokąta różniące się jedynie kolorystyką i detalem w ramce. Każdy z nominałów był odręcznie numerowany i podpisywany przez dwóch lub trzech przedstawicieli Dyrekcji Biletów Skarbowych. Dodatkowo na każdym z biletów znajduje się sucha pieczęć Dyrekcji Biletów Skarbowych.
Po wydrukowaniu pieniądze papierowe o jednakowym nominale były ze sobą zszywane w formie oprawionej w płótno „książeczki”. W chwili wprowadzania do obiegu były ręcznie z nich wycinane przez co bilety o jednym nominale różnią się wymiarami oraz kształtem górnej krawędzi. Pozostała w „książeczce” część oraz wpuszczony do obiegu walor mają ten sam numer.
