Dwukrotnie załamanie struktury papieru w poziomie, aczkolwiek nie jest to typowe złamanie wtórne z obiegu.
Atrakcyjny egzemplarz w stanie pełnej drukarskiej świeżości.
Na ziemiach polskich wprowadzenie do obiegu
pieniądza papierowego było związane z wydatkami związanymi z wybuchem
Insurekcji Kościuszkowskiej. Jego emitentem została Dyrekcja Biletów Skarbowych
powołana przez Radę Najwyższą Narodową. Pod względem wartości bilety skarbowe zrównano
z monetą. Zobowiązania wobec Skarbu Państwa można było spłacać maksymalnie w
50% w pieniądzu papierowym, a pozostałą część monetami. Warunek ten spowodował
jego negatywny odbiór przez społeczeństwo. W przyszłości wykupienie biletów
skarbowych miało być sfinansowane z dóbr narodowych. Za fałszowanie pieniędzy
papierowych przewidywano karę śmierci oraz konfiskatę całego majątku sprawcy. 29
września 1794 roku w celu wzmocnienia zaufania do biletów skarbowych Rada
Najwyższa Narodowa zezwoliła na regulowanie całej kwoty w papierowych groszach
i złotych. W związku z niepowodzeniami powstania malało zaufanie społeczne do
pieniądza papierowego. Ludność wolała przyjmować w rozliczeniach pieniądz
kruszcowy. Zasięg emisji pierwszych polskich pieniędzy papierowych był
niewielki – na szeroką skalę zostały wprowadzone jedynie w Warszawie. Po
zdobyciu stolicy 6 listopada 1794 roku w rękach ludności pozostały bilety
wszystkich nominałów na łączną kwotę 7,8 miliona złotych polskich.
