Egzemplarz wydrukowany na wyjątkowo cienkim papierze, zupełnie odmiennym od większości banknotów 50-złotowych. Jest to charakterystyczna cecha banknotów wydrukowanych na papierze z rzadkim filigranem C.I. HONIG. Oferowany egzemplarz z fragmentem napisowym znaku wodnego, oznaczony serią A i niskim czterocyfrowym numerem seryjnym, co pozwala przypuszczać, że papier ten użyto do druku pierwszych arkuszy.
Poprawnie zachowany egzemplarz. Ze względu na cienki i delikatny papier użyty do druku, banknot trudny w ładnych stanach zachowania. Typowe dla banknotów wydrukowanych na cienkim papierze wypalenie od atramentu w miejscu złożenia podpisu przez komisarza oraz relatywnie mało wypukła sucha pieczęć, co również jest pośrednio spowodowane przez użytą do druku gramaturę papieru. Na stronie niezadrukowanej pozostałość po przyklejeniu.
Oferowany egzemplarz to rzadki długi bilet Kościuszkowski. Rzadki ze względu na użyty do druku papier ze znakiem wodnym C.I. HONIG., który występuje wielokrotnie rzadziej od trzech "typowych" znaków wodnych, jakie możemy spotkać na długich biletach. Nie jest to co prawda pozycja nieznana z notowań aukcyjnych, ale na przestrzeni ostatnich lat znane są wyłącznie jednostkowe notowania, przeważnie z naszych aukcji.
Banknot do zaawansowanych zbiorów, jakże lubianej emisji z okresu Insurekcji Kościuszkowskiej. Pozycja bez wątpienia do specjalistycznych zbiorów!
Na ziemiach polskich wprowadzenie do obiegu pieniądza papierowego było związane z wydatkami związanymi z wybuchem Insurekcji Kościuszkowskiej. Jego emitentem została Dyrekcja Biletów Skarbowych powołana przez Radę Najwyższą Narodową. Pod względem wartości bilety skarbowe zrównano z monetą. Zobowiązania wobec Skarbu Państwa można było spłacać maksymalnie w 50% w pieniądzu papierowym, a pozostałą część monetami. Warunek ten spowodował jego negatywny odbiór przez społeczeństwo. W przyszłości wykupienie biletów skarbowych miało być sfinansowane z dóbr narodowych. Za fałszowanie pieniędzy papierowych przewidywano karę śmierci oraz konfiskatę całego majątku sprawcy. 29 września 1794 roku w celu wzmocnienia zaufania do biletów skarbowych Rada Najwyższa Narodowa zezwoliła na regulowanie całej kwoty w papierowych groszach i złotych. W związku z niepowodzeniami powstania malało zaufanie społeczne do pieniądza papierowego. Ludność wolała przyjmować w rozliczeniach pieniądz kruszcowy. Zasięg emisji pierwszych polskich pieniędzy papierowych był niewielki – na szeroką skalę zostały wprowadzone jedynie w Warszawie. Po zdobyciu stolicy 6 listopada 1794 roku w rękach ludności pozostały bilety wszystkich nominałów na łączną kwotę 7,8 miliona złotych polskich.
8 czerwca 1794 roku Rada Najwyższa Narodowa uchwaliła powołanie instytucji emisyjnej – Dyrekcji Biletów Skarbowych oraz wprowadzenie biletów skarbowych o nominałach: 5, 10, 25, 50, 100, 500 i 1000 złotych polskich. Bilety skarbowe z datą emisji 8 czerwca 1794 roku są do siebie bardzo podobne. Są to jednostronne druki w formie stojącego prostokąta różniące się jedynie kolorystyką i detalem w ramce. Każdy z nominałów był odręcznie numerowany i podpisywany przez dwóch lub trzech przedstawicieli Dyrekcji Biletów Skarbowych. Dodatkowo na każdym z biletów znajduje się sucha pieczęć Dyrekcji Biletów Skarbowych.
Po wydrukowaniu pieniądze papierowe o jednakowym nominale były ze sobą zszywane w formie oprawionej w płótno „książeczki”. W chwili wprowadzania do obiegu były ręcznie z nich wycinane przez co bilety o jednym nominale różnią się wymiarami oraz kształtem górnej krawędzi. Pozostała w „książeczce” część oraz wpuszczony do obiegu walor mają ten sam numer.
